Onze nacht bij de Vietnamese familie was heel bijzonder, van 12 tot 3.00 hebben we mee mogen luisteren naar een gevecht van de honden, toen een uurtje slaap, waarna de wedstrijdhaan van de eigenaar het opnam tegen de rest van het kippenhok tot circa 5 uur. Je raadt het al, toen moesten we eruit. Het bed was niet echt van Haestens, alhoewel onze kussens een leuke ruit hadden, maar de hele nacht wakker liggen op deze planken was geen pretje. Onze lijfjes begonnen inmiddels aardig te protesteren. Onze doorlig annex zitplekken zouden in het Waterlandziekenhuis of Middelwijck niet misstaan. Met wat zalf kon de tocht weer beginnen, 68 kilometers over zand, grind en hobbelpaden. Uitgezwaaid door de familie vervolgden we onze tour. De rijstvelden worden al weer wat gewoon, maar als je dan opeens door de jungle rijdt met de banaantjes (jammie) op ooghoogte (kunnen die Vietcongs lekker niet bij), dan besef je dat je echt een heel bijzondere vakantie aan het maken bent.

Trouwens nog even wat verkeersinformatie:

Wie gaat eerst: auto, brommer, fietser. Toeter vooral lang en duidelijk dat je eraan komt, dat is een soort vrijbrief om dan plankgas je voorligger te passeren. Een belletje op onze fiets ontbreekt helaas, heren van Vietnam Journey.. Voorts is het allemaal een kwestie van mikken, hij fietst of bromt daar, dan schiet ik er nog ff langs, ook tegen het verkeer in is geen enkel probleem. Kortom een grote chaos, zonder overigens een ongeluk te hebben gezien.

Onze verbazing was dan ook groot toen we een heuse flitscontrole zagen. We hebben dit camera team op onze flits gezet, maar foto's laden is hier een lastig item. We doen dus een flinke gooi naar jullie fantasie.

Na uiteindelijk 70 kilometer en als toetje nog een veerboot van 1,5 uur waren we in Can Tho. Een lekker luxe hotel met zwembad was onze beloning.